اثر زایگارنیک (Zeigarnik Effect) مفهومی در روان‌شناسی است که می‌گوید ذهن ما تمایل دارد کارهای ناتمام یا ناقص را بهتر از کارهای تمام‌شده به خاطر بسپارد. این پدیده در دههٔ ۱۹۲۰ توسط بلوما زایگارنیک (Bluma Zeigarnik)، روان‌شناس لیتوانیایی، مطرح شد. او با الهام از مشاهدات روزمره، به این نتیجه رسید که ناتمام‌ماندن یک کار باعث فعال‌ماندن آن در حافظهٔ کوتاه‌مدت و حتی انتقال به حافظهٔ بلندمدت می‌شود.