از ضعف‌های جدی، «تک‌سناریویی» بودن مطالعات و نبود نظام هشدار سریع برای رصد علائم و نشانه‌های تغییر است. طراحی نظام هشدار بر پایه تحلیل داده‌ها و سیگنال‌های ضعیف، از ارکان اصلی آینده‌پژوهی محسوب می‌شود. مدیریت بحران و نظام تصمیم‌سازی کشور فاقد «نگاه آینده‌نگرانه» است. ضروری است آینده‌پژوهان با ارتقای توان حرفه‌ای، بهره‌گیری از روش‌های ترکیبی کمی و کیفی و استفاده از داده‌های بزرگ و علوم‌اجتماعی محاسباتی، نقش مؤثرتری در پیش‌بینی و پیشگیری از بحران‌های آینده ایفا کنند.