دوستان نادان حکومت یا نفوذی های دانا، در چنین مواقعی، به جای بستن میلیون ها دهان، تمرکز خود را بر نشنیدن گوش های حکومت می گذارند و برای این که حاکمان را متقاعد کنند که نباید صدای مردم شنیده شود، به چنین ادبیاتی متوسل می شوند: این، صدای مردم نیست؛ اقلیتی اندک شمارند که نباید به ایشان اعتنا کرد./ این ها، فریب خوردگان، وابستگان به خارج و پادوهای دشمن اند؛ شنیدن صدای آنها، تقویت دشمن است./ معترضان، از سوی رقبای سیاسی داخلی تحریک شده اند؛ نباید به حریف باج داد./ اعتراض اینان از سر شکم سیری است و الا مشکلات واقعی کشور که این ها نیستند./ اگر به خواسته های امروزشان توجه شود، فردا مطالبات بیشتری خواهند داشت./ توجه به آنها حمل بر ضعف حکومت خواهد شد و... .