در زمستان ۱۹۷۲، جنگ ویتنام به سالهای پایانی خود نزدیک میشد، اما صلح هنوز دستنیافتنی بود. مذاکرات میان آمریکا و ویتنام شمالی در پاریس به بنبست رسیده بود و دولت ریچارد نیکسون تحت فشار شدید داخلی و بینالمللی قرار داشت. پاسخ واشنگتن به این بنبست، تصمیمی رادیکال استفاده از قدرت مطلق بمباران استراتژیک برای وادار کردن هانوی به عقبنشینی سیاسی بود.