Parece que inauguramos oficialmente a "Semana da Vítima". No busquedes, non a veredes recoñecida pola ONU como moitas festividades. Temos que esquecernos do Día da Hispanidade ou do Orgullo, agora o que esta de moda é declararse mártir de algo, aínda que sexa do ego ferido. Non debemos de confundila ca Semana Santa aínda que teña un dramatismo parecido. Hai quen quere ser sacrificado pero sen cravos nin penitencia. Abriu a Semana Carlos Mazón, melancólico, queixoso, convencido que o universo está contra el. Fai da queixa arte dramático cunha interpretación digna dos máis grandes da escena teatral. "Ya no puedo más" ou "distinguir entre un hombre que se ha equivocado y una mala persona".Unha mestura dos soliloquios de Hamlet ("Ai, pobre Yorick, coñecino, Horacio!" Acto V, Escena I) e o Lazarillo de Tormes, mais neste caso sen fame e con ausencia do enxeño do Lazarillo. Proclamouse vítima universal, denunciou un mundo cruel que non aprecia a súa xestión nin a súa pureza moral. Si Shakespeare vivira dedicaríalle unha traxedia; pola contra si lle tocara a Francisco de Quevedo sería unha sátira desapiadada. O seguinte que subiu ao altar do sufrimento foi González Amador, convertido, xa, nun personaxe secundario da corte madrileña. Vinculado sentimentalmente na órbita de Ayuso. Logo de ser cachado en cousiñas fiscais sen importancia (unhas pequenas travesuras con Hacienda) decidiu subirse ao carro do vitimismo. Denunciou un "contubernio" na súa contra, unha especie de conxura dos necios por ser tan íntegro. Volta aos soliloquios de Hamlet con histrionismo: "O me voy de España o me suicido". ("To be, or not to be", that is the question!. Acto III, Escena IV). No Manual do bo acusado, versión madrileña, di que si te collen digas aquilo de "eu non fun, fixéronme un calote", senón: "si te pillan, di que es vítima dunha persecución política". Cando un pensaba que todo isto xa se acababa aparece Juan Carlos I, El Rei Emérito, que desde o seu retiro dourado de Abu Dabi déuselle por escribir, ou ditar, e publicar as súas memorias, en Francia, e en francés. Nestas memorias o El Rei Emérito ofrécenos unha interpretación maxistral do papel de "vítima incomprendida do seu propio reinado". Non hai autocrítica no libro, mais si moreas de autocompaixón. O home que cazaba, ía de esmorga con ditadores e recibía regalos en efectivo, preséntase agora, ao igual que os anteriores, como unha pobre vítima do destino, un incomprendido polo seu pobo. Non hai corrupción, nin cacerías, nin elefantes; só hai un rei bo e maltratado por unha patria ingrata. Unha mestura do "ande yo caliente y ríase la gente" de Quevedo e do Rei Lear, sen reino, que non visita ao fillo, de Shakespeare, pero en versión Versalles Edition. Tres protagonistas, tres traxedias persoais, un mesmo libreto: "Eu non fixen nada, o mundo ódiame sen motivo". Igual habería que facer un Premio Nacional do Mellor Papel de Vítima ou, un reality show: "Supervítima, quen chora máis polo ego ferido". Veríamos como os que van de vítimas se converten no seu propio heroe tráxico, no seu propio mártir. Mentres tanto, os que teñen realmente motivos para queixarse. Os que perderon familiares, amigos ou todo pola DANA, os que pagan impostos, os que traballan e cobran unha miseria, non saen á escena. Non teñen papel nesta obra. Son os extras deste gran teatro nacional do vitimismo. Así imos seguir entre saloucos de luxo nun drama de salón. Porque en España cando falla o guión, sempre queda o papel máis fácil de todos: o de vítima. Os demais asistimos ao teatro gratis. Iso si, sen dereito a devolución.