Hanan Kaoud, concelleira de Ramala (Cisxordania) e activista pola democracia, a igualdade de xénero e os dereitos do pobo palestino, visitou este xoves Soutomaior no marco do programa 'Visita ao Norte. A voz resiliente das mulleres palestinas', impulsado polo Fondo Galego de Cooperación e Solidariedade. Foi a última de oito visitas realizadas nos últimos días en Pobra de Trives, Allariz, Culleredo, Abegondo, Santiago de Compostela, Muros e Silleda e realizou unha charla ante medio cento de persoas. Nesta entrevista, analiza o xenocidio do pobo palestino, aborda o dobre sufrimento das mulleres e explora posibles solucións. Como testemuña directa do xenocidio que sofre Palestina por parte de Israel, cre que a percepción que estamos a ter en Europa do que sucede correspóndese coa realidade? Levo xa facendo visitas a España hai tempo, xa estiven dúas veces en Mallorca e, polo que vexo aquí en Galicia, teño a percepción de que si que hai unha parte da xente que sabe o que está pasando, pero tamén son moi consciente de que segue habendo necesidade de concienciar. Noto que a xente quere saber, fai moitas preguntas sobre cal é a realidade, como sobrevivimos e como saímos adiante coas nosas vidas. Nestas visitas fun trazando unha serie de mapas e explicando a evolución histórica en Palestina e foi unha maneira de abrir os ollos a moitas persoas. Paseando polas vilas e cidades, si que percibo certo apoio, certa concienciación, bandeiras de Palestina colgadas, declaracións, manifestos, unha clara solidariedade. Nas autoridades e gobernos locais percibo que hai un montón de accións claramente encamiñadas a visibilizar e concienciar a xente sobre o conflicto. Hai moitos movementos, moitas organizacións que veñen pedindo o alto ao fogo, pero tamén vexo que agora nos medios de comunicación apenas xa hai información, desde o suposto alto fogo, que, en realidade, non é real. Se o alto ao fogo non é real, cal é a situación real na actualidade? Segue habendo bombardeos, tanto en Gaza como en Cisxordania. Parece que sempre falamos de Gaza, pero en Cisxordania os asentamentos de colonos cada vez son máis grandes e están máis expandidos e están armados todos, mesmo os adolescentes, e disparan indiscriminadamente ás casas, destrúen coches… dá igual. A situación é grave para toda a poboación, pero, como experta en xénero, como dirías que o viven as mulleres? Toda esta situación de colonialismo, eses asentamentos de colonos xeraron no último tempo unha violencia cada vez maior que ten un impacto aínda maior nas mulleres, sobre todo, porque as mulleres vense moitísimo máis afectadas por todas as restricións que se impuxeron á mobilidade ou de tipo social, todo o que ten que ver con esta mentalidade masculina predominante. Son, ademais, as que teñen que ocuparse de conseguir que sobrevivan as súas familias, de coidalas, sobre todo, cando o seu home é un dos mártires. Son as que xestionan a vida diaria. Tamén a saúde reprodutiva das mulleres se ve moi afectada porque lles falta moitísimo acceso. Durante a guerra, tiñan moitísimas dificultades para acceder a servizos sanitarios. Agora hai certas cousas que están un pouquiño máis fáciles, pero segue faltando moitísimo equipamento. As mulleres sofren un dobre sufrimento, unha dobre dor. Cando teñen que dar a luz, non hai medicamentos, non hai tratamentos, vitaminas, toda a axuda que pode necesitar unha muller durante o embarazo. Cando unha muller ten a menstruación, ou cando a vai ter a súa filla, a falta de acceso a medidas sanitarias básicas fai que sexa verdadeiramente complicado. Son as que se ocupan de buscar alimento, auga, hixiene. Son moitísimas cosas ás que lle teñen que facer fronte. Hanan Kaoud, concelleira de Ramala (Cisxordania)Cristina Saiz É igual de complicado en Gaza e en Cisxordania? A situación é igual de mala. En Cisxordania o que está pasando é que está todo moi fragmentado e toda esta fragmentación política e xeográfica implica que ir dun lado para outro poida significar que che caia unha bomba. Bombardéanse casas, bombardéanse coches… Hai campos de refuxiados como o de Jenín, que non son xa accesibles, que están destruíndo. E as mulleres teñen que marchar coas súas familias, abandonar as súas casas. Pódense encontrar soldados que disparen indiscriminadamente e a maior parte de familias están totalmente fragmentadas tamén porque non se poden permitir seguir vivindo xuntos. As mulleres están nunha situación de risco moi superior en termos de toda a violencia que exercen os colonos e as faccións militares sobre elas. Teñen que abandonar as súas casas, teñen que ser forzosamente desprazadas e isto ten unha afectación psicolóxica enorme. Está ese impacto sobre a economía, non ter maneira de acceder a un traballo, que fai que sexan moitísimo máis vulnerables. E dificultades tamén en acceso á súa terra e os seus propios recursos. Fala de afectacións á saúde reprodutiva. Estes días falou de violencia obstétrica, pois, por exemplo, son obrigadas a dar a luz en check-points porque non as deixan pasar. ¿Esta situación coñécena as autoridades internacionais? Evidentemente, conscientes deben ser porque hai moitísimos informes por parte de Nacións Unidas e outras organizacións que visibilizan iso claramente. E hai reunións de carácter oficial a distintos niveis en institucións internacionais nas que se fala disto. Agora, unha cosa é que se fale e outra que realmente se faga algo ao respecto. Hai un artigo en Le Monde que conta que hai unha instrucción clara entre moitos líderes políticos israelís que din: "Matade, sobre todo, mulleres e nenos porque son eles os que van realmente xerar as xeracións futuras de palestinos. As consignas que se están dando á poboación israelí, dalgunha maneira, é un ataque á saúde reprodutiva porque moitas veces o que estás facendo é acabar cos nacementos. Hai moitas autoridades ou institucións ou publicacións de renome que mencionan isto, como o informe Goldstone, que documenta que xa en 2009 en Gaza se utilizou como equipamento de guerra armas que portaban sustancias químicas que tiveron un efecto claro sobre a saúde reprodutiva e sobre o corpo das persoas sobre as que caeron en Gaza. Oxfam ten informes similares. Como están reaccionando as mulleres palestinas? Hai unión e loita? Hai oco para o feminismo? As mulleres si que están unidas, demostran que realmente son fortes e que se mobilizan todas xuntas, co apoio de distintos movementos, organizacións, ONGs. Hai moitísimas organizacións sobre o terreo, internacionais e locais, que serven como paraugas. O pobo palestino e as mulleres palestinas sempre estiveron unidas en situacións de crises e isto é moi positivo. Non só as mulleres, tamén os homes. Non só en Gaza, tamén en Cisxordania. Non é unha situación especialmente fácil, tampouco a nivel de participación política, pero hai mecanismos de resistencia que historicamente sempre existiron en Palestina. Hai fragmentación a nivel físico e xeográfico, están facendo que todos teñan que estar dispersados e que iso non lles permita vivir en conxunto. Estase xerando unha estigmatización por parte de toda a estrutura colonial israelí que busca fragmentalos para acabar con esa resistencia. Hanan Kaoud, concelleira de Ramala (Cisxordania)Cristina Saiz Como palestina, muller e política, sente que ese sufrimento extra que sofren as mulleres pode ser tripla por expoñerse? Si. Teño 53 anos e sempre sentín un pouco iso, mesmo agora hai moitas ocasións nas que non podo expresar a miña opinión. Por exemplo, si a través de redes sociais utilizas a palabra xenocidio, dalgunha maneira, vaite marcar, Facebook vaite bloquear. Sei que estou exposta. Expoñerse, dar a cara, castígase máis? Xa o estou sufrindo dalgunha maneira. Ía vir aquí coa miña filla e a ela non a deixaron vir, no último momento, non puido subir ao avión. Sinto que isto está xa normalizado, todas estas cousas xa me pasaron máis veces, pero ao que me agarro é a cousas como, por exemplo, que Nacións Unidas xa utiliza o termo xenocidio, que estea aí claramente xa sobre a mesa. Todas as demostracións de apoio que vou vendo fan que me sinta máis poderosa. A min o que me importa é a xustiza, a humanidade, a integridade, a dignidade, a liberdade. Que solucións ve á situación actual? Que papel debería xogar a comunidade internacional? O primeiro é evitar esa hipocresía que existe no mundo. Os gobernos deberían centrarse en finalizar a ocupación, non o xenocidio, e iso pasa por liberar Palestina de maneira que non quede fragmentada. Sei perfectamente que non é fácil, pero é fundamental seguir concienciando o máximo e é fundamental tamén que os gobernos deixen de vender armas a Israel. Son esas armas as que matan os palestinos, tanto a homes como a mulleres, a nenos e, sobre todo, a moitísima xente nova. Esta paralización da subministración de armas a Israel pasa por esa solidariedade entre todos os pobos da terra. Sei que non é fácil, que hai moitos máis conflitos en Ucraína, en distintos países de África do Sur, en Afganistán... O que hai que facer é apoiarse uns aos outros para intentar acabar co sufrimento, coa discriminación e isto pasa por construír alianzas, colaboración, traballo en rede. Actividades como estas que vostede está a realizar en Galicia contribúen, dalgunha forma, a mellorar o que se está vivindo en Gaza ou Cisxordania? Claramente. Significa moito. Toda esa opinión pública internacional serviu para concienciar a moitísima poboación. Antes de outubro de 2023 é como se Palestina non estivese no mapa realmente e a partir de aí empeza a aparecer no mapa, en parte polo que pasou en Gaza, pero tamén porque moita cidadanía comezou a difundir a través de redes sociais. Dalgunha maneira, tivo un impacto grande en Israel, que agora ten menos confianza, está máis exposto. Trátase de que a xente siga escoitando, siga actuando. Todas estas reaccións xa tiveron un impacto claro en termos económicos sobre Israel, en termos de turismo e entre os propios xudeus, que hai moitos que apoian a paz e que piden que se acabe coa guerra e co xenocidio. Moitos deles tamén se mobilizaron para que se escoitasen as súas voces. Grazas a iso é polo que se chegou a ese alto fogo, que son plenamente consciente de que é simplemente un alto fogo para gañar tempo, pero que está aí. Só por mencionar algúns exemplos, no Reino Unido viviron manifestacións de medio millón de persoas, en Italia, aquí en España, en Nova York... O que estamos vendo é algo que non se vira nunca antes. Hanan Kaoud, concelleira de Ramala (Cisxordania)Cristina Saiz