En España, a palabra "dimisión" converteuse nunha especie en perigo de extinción. Mentres noutros países europeos un simple indicio de escándalo provoca renuncias inmediatas, aquí os cargos públicos agárranse ao posto con uñas e dentes, como se fose unha propiedade privada. O máis grave non é só que non dimite ninguén. É que xa nin nos sorprende. Vivimos instalados na normalización da indecencia. A cidadanía deixou de escandalizarse e, dependendo da cor política do implicado, xustifícase o inxustificable. Pasamos da indignación ao cansazo, e do cansazo á resignación. O último episodio no Congreso dos Deputados foi case cómico, se non fose tráxico. O presidente do Goberno, Pedro Sánchez, cun xesto enigmático, lanzáballe un "Ánimo, Alberto" ao líder da oposición, nunha clara alusión ás investigacións que afectan ao entorno familiar de Feijóo. Pero... e a súa propia casa? A súa esposa está sendo investigada por presunto tráfico de influencias. E varios ministros do seu gabinete tamén se viron salpicados por escándalos. ¿Non sería máis honesto aplicar a mesma vara de medir que se lle esixe aos demais?Aquí hai para todos. No PSOE: o caso Koldo, o "Tito Berni", os contratos COVID... No PP: Gürtel, Bárcenas, Kitchen. A lista é interminable. Pero o patrón repítese: ninguén dimite ata que un xuíz o obriga. En cambio, en Europa o nivel de esixencia ética é outro. En Austria, un ministro de Sanidade dimitiu por non estar á altura da xestión da pandemia. En Finlandia, unha ministra de Finanzas renunciou por ir a unha festa con síntomas de COVID. Alí a política aínda se entende como un servizo público, non como un chiringuito persoal. A raíz do problema está na nosa cultura política. Aquí a lealdade ao partido está por riba da responsabilidade institucional. Os cargos son escudos. A política deixou de ser unha vocación de servizo para converterse nunha saída profesional, cunha traxectoria que só remata cando o escándalo xa non se pode tapar. E mentres, a sociedade española protesta con forza polos abusos de poder noutros países, esixe dimisións en gobernos estranxeiros, e mobilízase por causas internacionais... pero non mira cara a casa. Non podemos aceptar que a ética sexa unha excepción. A dimisión non é unha derrota: é un acto de dignidade política. Necesitamos recuperar valores básicos: transparencia e rendición de contas. Porque un país onde ninguén dimite, é un país onde ninguén responde. E sen responsabilidade política, non hai futuro democrático posible.