مردم در جادهها صف میکشیدند، شعرهای حماسی حفظ میکردند و با شور تمام برای استاد میخواندند. هر صد متر، «ای ایران» طنینانداز میشد و شهرام گودرزی مثل قهرمانان اسطورهای اما خسته و عرقریز، در میان انبوه موبایلها و دوربینها پیش میرفت.