پلوتارک، مورخ یونانی، ادعا میکند این واقعه یک اقدام خودجوش و برانگیخته شده توسط یک روسپی یونانی بود که قصد انتقام حمله خشایارشا به آتن در سال ۴۸۰ پیش از میلاد را داشت. همچنین برخی دیگر آن را ناشی از بدمستی و مصرف مشروبات الکلی پس از غارت میدانند. «ویرانی تخت جمشید، چه انگیزه‌ای سیاسی داشته و چه نتیجه خوش‌گذرانی و مستی بوده باشد، همچون کابوسی تا پایان عمر روح اسکندر مقدونی را رها نکرد.» در سال ۳۳۰ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی و لشکریانش پایتخت باشکوه امپراتوری هخامنشی را غارت کردند. دیودوروس سیسیلی، مورخ یونانی، این واقعه را چنین توصیف می‌کند: «مقدونی‌ها تمام روز را به غارت گذراندند اما همچنان نتوانستند از طمع بی‌پایان خود راضی شوند.» نتیجه این غارت نه تنها دزدیدن ثروت بی‌حدوحصر شهر بود، بلکه نابودی باشکوه‌ترین سازه‌های آن را نیز در پی داشت؛ واقعه‌ای که تخت جمشید را از یک شهر پرجنب‌وجوش به افسانه‌ای جاودانه تبدیل کرد.